خاکریز خودم

امشب همه اهل خونه زودتر خوابیدن. بیرون باد نیمچه سرد و خوبی میاد. یک بلوز آستین بلند میپوشم و از خونه میزنم بیرون. ساعت ده و نیم شبه. خنکای باد زیر پوستم میدوه و روی ستون فقراتم میلغزه. تنم مور مور میشه ولی افکار گر گرفته ام رو آروم میکنه.
یه نفس عمیق میکشم و خودم میسپارم به باد.
دلم هوس خودمو کرده. یه نفس عمیق دیگه مهمونش میکنم.
میدونم که این روزا مشغول ساختنه. ساختن یه دیوار بلند. اونم دور خودش. هر روز یک آجر روی آحر روز قبل.
هر چی دست و پا میزنم نمیتونم منصرفش کنم. تنها بهم اجازه اینو میده که انتخاب کنم اینور دیوار باشم یا اونورش.
میدونم یه دنده است از حرفش برنمیگرده. این مدت زیادی تحت فشار بوده و تحلیل رفته و الان هم که همه ارتباطش با دنیای اطرافش قطع شده.
سیستمش اینجوریه. وقتی که کم میاره برای اینکه ته مونده قواش از دست نره و بتونه دوام بیاره شروع میکنه دور خودش پیله بستن.
دفعه قبل سه سال طول کشید تا دگردیسی کرد و از تو این پیله در اومد. در حال حاضر کاملا تو وضعیت ایزوله ای به سر میبره. ارتباطش با دنیای اطرافش کاملا قطع شده. نه زبان کسی رو میفهمه و نه دلیلی پیدا میکنه که از تو لاک خودش بیاد بیرون . مثل گرسنه ایه که از شدت ضعف پس افتاده ولی توان اینکه تا آشپزخونه بره که چیزی بخوره رو نداره و میدونه که با خوردن غذا مشکل حل میشه ولی نای پا شدن نداره.
ترجیح میده بخوابه که ته مانده قواش از دست نره. هفته ای یکی دوبار نوبت هواخوریشه. ولی اینقدر تو ماشین مثل لاشه گوسفند تکون و تنش داره که بعد از اتمام هواخوری اعصابش از قبل آشفته تره. از امروز ترجیح داد که از قید همین هواخوری هفتگی هم دیگه بگذره و تو این ماشین نشینه.
هر روز یکی از همین آجرا روی این دیوار میچینه. موبایلش الان یک هفته اش که باطری تموم کرده ولی دلش نمیخواد که شارژش کنه و ازش صدا در بیاد. وقتی صدای زنگ تلفن بلند میشه بزور وادارش میکنم که تلفن رو برداره.
میگه حوصله اینکه الکی به صداش رنگ و لعاب بده و حرف بزنه رو نداره. "خود" بیخودی است. اصلا نمیشه خرش کرد و اصلا نمیتونه فیلم بازی کنه. ترجیح میده وقتی درگیره باخودش کسی رو نبینه.
میگه حالا که دیگه نمیتونه درست و حسابی تماس داشته باشه همون بهتر که عادتش رو هم از سرش بندازه و همین تماسهای محدود رو هم قطع کنه.قانونش همه یا هیچه ابله.
منم روزا نظاره گر این خود بیخودم هستم که داره تند و تند کار ساختن این دیوار رو پیش میبره. یکی میگفت که ما دور خودمون دیوار نمیسازیم چون میخوایم تنها باشیم بلکه واسه این میسازیم ببینیم که واسه کی اینقدر مهم هستیم که بیاد بزنه دیوار رو خراب کنه و به ما برسه.
فکر کنم منم یکی از این روزا تا دیر نشده و قدم به دیوار میرسه بپرم اونور دیوار و برم پیش "خودم". به هر حال نمیشه تنهاش گذاشت. نامردیه! یار غارمه. همه جا باهام بوده. الان که بهم نیاز داره نباید تنهاش بذارم.
نمیدونم این انفرادی چقدر طول خواهد کشید ولی چاره ای نیست " خود داری" خیلی بهتر از " بیخودی" است.
باد سرد تقریبا نوک دماغم رو تبدیل به قندیل کرده. برمیگردم خونه و یه چای داغ واسه خودم درست میکنم و میشینم پای فیس بوک. شاید یکی از این همین روزا مجبور بشم این تنها کانال ارتباطی رو هم ببندم و کامل با دنیای بیرون خداحافظی کنم. دستهام آبستن تغییرند.
چای تازه از حلق و مری ام لیز میخوره و میره که دلمو گرم کنه.