کلاغ پر!

عقاب دل آدمی چه زود با کلاغ های روزمرگی خو میگیره!
مونس قار قار کلاغا شدن چقدر سهله . آرام آرام لونه ات رو روی قله رها میکنی. آرام آرام به حضیض نزول میکنی. آرام آرام گرسنه و دله میشی و آرام آرام شریک غذای کلاغا میشی. آرام آرام با کلاغهای دور و ورقار قار رو تمرین میکنی.
گاهی اینقدر صدای قار قار زیاده که هیچی دیگه نمیشنوی گویی که از روز ازل همین صدا تو گوشت بوده.
بعدش یهو میبینی که تو هم داری قار قار میکنی. ای! صدات هم بدک نیست! یک کم دیگه تمرین کنی تو هم کلاغ خوبی از آب درمیای.
یهو میبینی که داری با کلاغ کناریت سر نوک زدن آشغال گوشتی که قصابی محل تو سطل آشغال انداخته دعوا میکنی. دعوا که نه قار قار میکنی .صدای خودت گوشت رو کر میکنه.
با نوک میزنین تو سر هم و البته چون نوک کلاغ واسه کور کردن چشم مفیده سعی میکنه که چشماتو دربیاره که این حقارتو نبینی . ولی غافله از اینکه نوک شما هم برای دریدن و شکار ساخته شده . خلاصه میزنین تو سر و کله همدیگه...
بعد یهو به خودت میای و میبینی که از لونه ات چقدر دور شدی. از اون صفر اهورایی مختصاتت.
چقدرتحریر قار قارکردی که کلاغا بین خودشون قبولت کنن.
دلت واسه عقاب دلت تنگ میشه میسوزه میگیره.
یهو احساس همون آشغال گوشتی بهت دست میده که داری سرش دعوا میکنی.
بعدش یهو آشغال گوشت رو تف میکنی تو صورت کلاغه و با ملاقه میزنی تو سر یک الاغه که یاد شعرهای دوران کودکیت بیافتی!
بعدش اینقدر دور میشی که نه از کلاغه خبری باشه و نه الاغه.
اینقدر اوج میگیری که دیگه کسی دستش بهت نمیرسه. از این بالا همه چقدر کوچیک هستن!
حتی دیگه نمیتونی آشغال گوشت رو ببینی. هوای تازه حالت رو جا میاره. گرچه از جدل با کلاغه از خودت عصبانی هستی ولی از اینکه به صورتش تف کردی و بخاطر استفاده از ملاقه راضی هستی.
با خودت میگی: کلاغ پر!
هنوز هم یک عقابی! حتی اگه به قیمت همه تنهاییات تموم بشه!

اما اون پایین کلاغا مشغول شادی و قارقار بودن و از اینکه تونسته بودن آشغال گوشت رو از دست یک عقاب در بیارن جشن راه انداخته بودن !....